Wracamy po tygodniu nieobecności, i chociaż jesteśmy już w PL, doprowadzimy sprawę do końca. Stąd w ramach nadrobienia jeden długi wpis na podsumowanie naszej obecności w HK.
Nasz drugi dzień w HK rozpoczęliśmy od pobudki na wschód słońca. Popędziliśmy na East promenade, porobiliśmy trochę zdjęć (w tym z King Bruce Lee Karate mistrz) i wróciliśmy odespać emocje związane z HK.
Potem pół dnia próbowaliśmy zmienić hostel (pisała o tym panna Mazur), ale po walce z wyoskimi cenami, karaluchami i hostelami wyglądającymi gorzej niż w obozach pracy Korei Północnej powróciliśmy. Opis był, ja wrzucam zdjęcia:
To pierwsze to pokój, w którym zaczęliśmy i skończyliśmy
A te to oferty bez okien, z karaluchami i w ogólnym syfie. Brrr...
Skończyliśmy ponownie na Cameron Road i tym razem postanowiliśmy zobaczyć, co tam na wyspie słychać.
Znów spacerek East Promenade aż do promów, które są śmiesznie tanie (pokład na dole - 2 HKD, pokład na górze - 3 HKD). Na zdjęciu to ten większy po prawej, a nie ten mały po lewej. Jakość niestety to wyciągnięte podglądy z DP1, bo nie działa na tym kompie żaden soft do obróbki, nie mówiąc o takich udogodnieniach jak nasz ulubiony suwak. W każdym razie po krótkiej podróży docieramy na wyspę. Po drodze nieco buja, bo chociaż nie ma tu naturalnych fal, to ruch wodny jest tak duży, że woda cały czas faluje od pływających w każdą stronę statków.
Wysiadamy na Centralu i oglądamy otaczające nas z każdej strony wieżowce.
HK posiada praktycznie cały drugi system miejski oparty na ruchomych schodach i wnętrzach budynków, które stanowią przejścia i pasaże po całym Centralu. Postaramy się to dokładniej opisać, ale można powiedzieć, że jest to spore przemieszanie typowej przestrzeni miejskiej z galeriami handlowymi, które jednak nie są zamykane na noc, a co najwyżej znajdujące się w nich sklepy. Wyobraźcie sobie Galerię Dominikańską otwartą na noc, gdzie cały czas działają windy i schody ruchome, ale zamknięte są poszczególne sklepy. Z tą różnicą, że w HK ma to sens, bo jest na tyle ciasno, że często przejścia między budynkami stanowią jedyną rozsądną przeprawę nad ulicami.
Momentami przypomina Gohtam City
Na dole, na Connaught Road, przetaczają się głównie samochody. Luksusowe sklepy stacjonują na mniej ruchliwych ulicach albo nad ulicą, poziom wyżej. Całe swoje pasaże w wieżowcach mają takie marki jak Gucci, Armani, Prada, Coco Chanel, jest też zawieszony nad ulicą, przeszklony, wielopiętrowy sklep Apple i wiele innych, niespotykanych gdzie indziej rozwiązań.
Ruda upiera się, żebyśmy pojechali zobaczyć Stanley, czyli drugi koniec wyspy niespecjalnie zmącony cywilizacją. Wprawdzie wolałbym zostać na Centralu, ale później mogłoby nie być okazji. Szukamy więc dogodnego dojazdu za pomocą Google Maps i ruszamy autobusami na przełaj Centralowi. Przy okazji Google Maps chyba trzeba by poświęcić osobną notatkę, bo zaoszczędziło nam tak dużo czasu i uratowało tyłek przed zgubieniem się tyle razy, że powinniśmy wysłać laurkę do Mountain View - wystarczy wspomnieć, że próbowaliśmy mieszkańców pytać o dojazd przez pół godziny, i mimo że znali angielski, nie byli w stanie nam pomóc. Kiedy znalazłem Hot Spota, w kilka sekund znaliśmy już całą trasę łącznie z przesiadkami.
Tutaj Causeaway Bay : równie wysoko i gęsto jak na centralu, ale znacznie bardziej budżetowo. To jest dopiero klimat HK. Miejsce naszej przesiadki.
Dojechaliśmy na Stanley ani cali ani zdrowi, ale dlaczego tak nie lubię autobusów tutaj opiszę w innym poście. Klimat jest zupełnie inny, plaże, cisza, gdzieniegdze jakiś wieżowiec, ale przy typowej zabudowie HK nazwałbym to raczej zwykłym budynkiem.
Momentami jest wręcz sielankowo, plażowicze, łódeczki. Inny świat położony ledwie pół godziny jazdy autobusem od Centralu.
Czas szybko zlatuje nam na babraniu się w piasku, a kiedy zaczyna zachodzić słońce, decydujemy się na powrót na Central.
Znów ciężka przeprawa autobusem na Central, ale dojeżdżamy w jednym kawałku.
Na "drugim poziomie" miasta trafiamy na mapkę - cała ta sieć unosi się w powietrzu i przechodzi przez wnętrza budynków. Nie jest to jedyny zespół takich kładek w mieście, ale ten jest największy na Centralu. Na mapce może nie wyglądać na duży, ale w rzeczywistości przejście z jednego końca na drugi może zająć jakieś 45 minut. Dodatkowo nie widać na nim, jak wielkie potrafią być pasaże handlowe w budynkach (np. pięciopiętrowy butik Armani, w którym znajdziemy takie cuda jak sklepy z kwiatami i wodą sygnowane logiem włoskiego producenta).
Schodzimy na ziemię na spacer po Centralu i praktycznie ciągle zadzieramy głowy do góry. Dla Europejczyka (chociaż pewnie nie tylko) świadomość tego, że trzeba zadrzeć głowę o 90 stopni do góry, żeby zobaczyć niebo sprawia, że wzork ciągle ucieka w poszukiwaniu nieboskłonu. Dziwne uczucie.
Jest bardzo głośno, jest bardzo dużo ludzi, na ulicach jest jasno jak w dzień.
Zdjęcia mogą tego nie oddawać, więc jeszcze dorzucam mały filmik marnej jakości:
Światła dla pieszych ciągle pikają, wolniej gdy jest czerwone i szybciej, gdy należy iść. Całe szczęście pod oknem naszego hostelu nie było takiego wynalazku, bo byśmy oszaleli.
W Hong Kongu w przeciwieństwie do Polski wielką uwagę przykłada się do elewacji budynków. Tutaj każdy chce zabłysnąć, a poziom realizacji to czołówka światowa. Po powrocie ciężko się przyzwyczaić do porozwieszanych szmat na naszych budynkach "HENIO - TANIA NAPRAWA PRALEK 0700 72 772 ZADZWOŃ!" czy "PIWO PIWKO PIWEŃKO PROMOCJA!!!111".
Zbaczamy na Stanley Street, bo tutaj mieliśmy znaleźć kilka sklepów foto. Neony robią klimat. Porusza się łatwo i przyjemnie, bo można chodzić po jezdni, auta co prawda trąbią, ale nie przyspieszają na nasz widok jak w ojczyźnie, jest zakaz parkowania na chodnikach, a poruszają się głównie taksówki (w końcu nie zajmują miejsc do parkowania).
McLaren nie robi na policjantach wrażenia, zakaz parkowania to zakaz parkowania i mandacik się należy.
Kiedy przechodzimy do sedna uderza nas pustka na ulicy. O godzinie 21 niemal 90% sklepów zamyka swoje bramy i nic już nie kupimy. Kompletne zaskoczenie, myśleliśmy, że Hong Kong żyje całą dobę. Jak widać nie na Centralu - na Tsim Sha Tsui czy Causeway Bay życie nocne toczy się znacznie dłużej.
No nic, postanawiamy odhaczyć ostatnią atrakcję dnia dzisiejszego i zajrzeć na Central Mid-level Escalators, czyli zespół ruchomych chodników poruszający się z Centrala na Mid Levels. Mid Levels to wzgórza położone zaraz za centralem, gdzie przy 45 stopniowym nachyleniu terenu powstały dziesiątki apartamentowców zwanych "żyletkowcami". Tam mieszka śmietanka HK, która spacerkiem udaje się z domu do pracy w wieżowcach, a w drugą stronę... no właśnie, ruchomymi chodnikami.
Mid-levels Escalators na wikipedii
To chyba unikat na skalę światową, ale sprawdza się. W HK nachylenie terenu jest naprawdę duże i szybko odechciewa się wspinaczki. A poza tym widoczki są niczego sobie.
Na dole ulia, po lewej Escalators.
Żyjąc w HK trzeba się pogodzić z brakiem prywatności. Tutaj każdy zagląda w okna każdemu, my z chodników możemy obserwować pracę w kuchni.
Robi się już późno, wszystko jest zamknięte, powoli wracamy do domu.
W całych Chinach czuliśmy się bezpiecznie, niezależnie od tego jak ciemno było w danym zaułku. Chodzenie z aparatem na szyi w najgorszych slumsach nam nie przeszkadzało, tak samo nie dziwi widok elegancko ubranych panienek w szpilkach spacerujących jakimiś podłymi zakątkami. Tutaj uchwyciłem panienkę, która akurat zalicza niezły poślizg na polanych wodą schodach.
Wzdłuż północnej części wyspy kursują dwupiętrowe tramwaje, które pamiętają chyba bardzo stare czasy. Jeszcze nimi pojeździmy, ale dzisiaj już czas wzywa do domu.
Postanawiamy zrobić jeszcze małą rundkę wzdłuż głównej ulicy i zrobić parę zdjęć w nocy.
Niestety tutaj okolica przypomina autostradę i poza karaluchami nie natykamy się na nic ciekawego.
Jest przeraźliwie głośno i gorąco - na tej szerokości geograficznej jeśli w dzień jest 39 stopni, to w nocy będzie 34 a nie 20 jak u nas. Tak więc noc nie daje żadnego wytchnienia od upału, a jeszcze samochody dodające ciepło, hałas i spaliny od siebie całkiem nas zniechęcają. Z grzeczności nie wspominam o karaluchach, które tak naprawdę przekonały moją towarzyszkę podróży do szybkiego odwrotu.
Wchodzimy z powrotem na kompleks nadziemnych chodników i kierujemy się do nabrzeża, z którego kursują promiki na Tsim Sha Tsui. Tu ostatni widok na Causeaway Bay (przeciwna strona do Centrala).
Tak zakończyliśmy dzień drugi w Hong Kongu, padamy ze zmęczenia. Jutro wycieczka na inną wyspę miasta Hong Kong, mianowicie Lantau Island .
Tak nas zamęczył upał i wczorajsza wycieczka, że wstajemy później niż planowaliśmy. Idziemy na śniadanie do naszej ulubionej ulicznej knajpki niedaleko hostelu, gdzie za 12 HKD dostajemy kulki z ciasta gofrowego. Jedliśmy je w innych miejscach, ale widać 90% smaku stanowi odpowiednie zmieszanie składników i długość pieczenia, bo gdzie indziej kuleczki nawet nie zbliżały się smakiem do naszych okolicznych.
Poza tym bierzemy różne patyczki z kukami zrobionymi z mięsa i nie tylko - do wyboru m.in. mątwa, mięso z kraba, homara, wołowina, wieprzowina, jakieś ryby, któryc nazw nie potrafię przetłumaczyć, ikra ryb, bekon...
Zamawiamy co trzeba, po minucie smażenia w tłuszczu dostajemy gotowy produkt i zmykamy na metro do Lantau, a dokładniej Citygate Outlets. Trasa jest dosyć długa, a na miejscu widzimy olbrzymi budynek zawierający same outlety. Tu czeka nas chyba największe rozczarowanie wyjazdu. Liczyliśmy na niemałe zakupy, a po kilku godzinach zwiedzania okazało się, że tylko w JEDNYM z kilkudziesięciu (kilkuset?) sklepów jest wyprzedaż, tzn. ceny około -90%. Widać było po chlewie panującym w sklepie, bo setki kobiet w zakupowym szale brały z półek co popadnie, a co się nie spodobało lądowało na ziemi.
W całej reszcie sklepów nie było absolutnie nic w rewelacyjnych cenach. Sprawdzałem na bieżąco ceny w polskich sklepach w telefonie i buty, które u nas kosztują 400 pln, tam można było w najlepszym przypadku kupić za 380, a często za 450. Poza jednym jedynym sklepem pokazanym powyżej nawet nic nie przymierzyliśmy, bo ceny absolutnie tego nie uzasadniały. Podobnie w sklepach z elektroniką - akurat ceny aparatów i telefonów śledzę prawie codziennie, więc szybko odechciało mi się nawet patrzeć na etykiety. Swój telefon kupiłem trzy miesiące wcześniej w Polsce o 500 zł taniej, niż dało się znaleźć w całym HK. Rozczarowanie. Jedynie produkty Apple miały dobre ceny, ale akurat z jabłkiem mi nie po drodze, więc tylko ku pamięci zarejestrowana cena. HKD to około 40 groszy.
No nic, jak już jesteśmy na Lantau, to zobaczmy co tu jest. Oczywiście najpierw chcieliśmy pojechać zobaczyć największego Buddę na wzgórzu, ale nasz zapał szybko ostudziła dwugodzinna kolejka chętnych. Raz, że zanim dotarlibyśmy do Buddy minęłyby 3 godziny, a dwa że już znamy z doświadczenia Chińskie atrakcje turystyczne, gdzie tłok jest taki jak w metrze. Do tego wszędzie unosi się para wodna i widoczność jest na tyle mała, że poza samym Buddą nic byśmy nie zobaczyli, stąd szybko kierujemy się na autobus mający nas zawieźć na prowincję. Tutaj kolejny haczyk - 90% ludzi stoi na jednym stanowisku, a jak już wiemy, atrakcje turystyczne to zwykle betonowy szajs z McDonaldem obok, więc szukamy miejsca, gdzie jedzie nie więcej niż kilka osób. Czyli do Mui Wo, po drugiej stronie wyspy niż "Uwaga uwaga - stara wioska rybacka, czyli faceci przebrani za rybaków i 124891298412 turystów obok ciebie stworzą niesamowity klimat sprzed 200 lat!". Znów koszmarna podróż autobusem i dojeżdżamy. Na miejscu jest pustooo... i gorąco jak cholera. Aż ciężko sie oddycha.
Tym badziej dziwią nas babcie zawinięte w kupę szmat niczym w burki, które głównie zajmują się grzebaniem w przybżeżnym piasku (pewnie w poszukiwaniu tego, co wyrzuciło morze).
Niby ładnie, ale niebo nie jest tak niebieskie ani woda tak czysta jak na przykład w Grecji czy Włoszech. W sumie to chyba nawet ładniej jest nad polskim morzem.
Nie ma turystów, woohoo! Jest cisza i spokój, czas płynie leniwie jak w Grecji. Tylko jakoś tego klimatu brakuje.
Trafiliśmy też na targ owocami morza, ale wszystko było surowe, więc przy naszej nieznajomości tematu i braku dostępu do kuchni woleliśmy nic nie kupować.
Skansen nam się podoba, ale w tym upale zaczyna mi się kręcić w głowie, więc powoli wracamy na autobus.
Postanawiamy wrócić na Central z nadzieją, że może dziś załapiemy się na sklepy foto. Niestety, podróż zajmuje znacznie dłużej niż myśleliśmy - najpierw długa droga autobusem do Citygate, potem metro z Lantau na Tsim Sha Tsui, potem promem na Central. Z ciekawostek - niektórzy są przewrażliwieni na punkcie dbania o swoje rzeczy. Widzieliśmy faceta, który całego iPhone'a trzymał w woreczku. Nie folia na wyświetlaczu, ale cały w folii :D
Drugi anansek miał deskę jeszcze pokrytą folią. Jestem bardzo ciekawy, jaka jest przyczepność butów do tego ustrojstwa, ale współczuję rychłego poślizgu i wybicia zębów.
Niestety, jest późno i ganiamy od sklepu do sklepu, ale wszędzie tylko całujemy klamki. Nawet nie robimy zdjęć. W końcu stwierdzamy, że szkoda czasu i wracamy na prom do domu. Po drodze przechodzimy innymi chodnikami nadziemnymi i trafiamy na wnętrze jednego z budynków, które ma całkiem imponujący hol. Oczywiście otwarty dla wszystkich 24 godziny na dobę.
I jeden filmik z wewnątrz:
Robimy parę zdjęć i wracamy do domu. Tak kończy się dzień trzeci w HK.
Jeszcze jedna ciekawostka : urządzenie do zapinania parasolek. Foliuje je, żeby się nie rozłaziły i żeby nie kapała z nich woda. Przy wyjściu mozna je rozpakować w drugim slocie.
Czasem ktoś się przylansuje
Obchodzimy parę sklepów foto w parterach. Wybór jest olbrzymi, są takie cuda jak Sigma SD1, Sigma 200-500 2.8, Nikony 600/4 prawie w każdym sklepie, Leica, Red One, Canon C300... Chociaż nie wszystko jest, np Phase One nie widziałem. Ceny są takie jak w Polsce +/- kilka procent, czyli zupełnie nie opłaca się kupować. Wiedzieliśmy o jednym lepiej zaopatrzonym sklepie, i mimo że mieliśmy podany adres, nikt nie potrafił nas tam zaprowadzić. W tym gąszczu ludzi, budynków i szyldów naprawdę ciężko coś wyłowić. Okazało się, że niemal każdy budynek ma kilkanaście pięter pełnych sklepów, galerii i innych. Dojazd na każde piętro windą, które jak to w HK, śmigają z prędkością grawitacji. Przy hamowaniu nogi uginają się samoistnie. Wysiadamy na którymś tam piętrze i wchodzimy prosto do sklepu. Drzwi zamykają się tak szybko, że ruda zostaje i zwiedza jeszcze kilka pięter zanim wróci do mnie. W końcu zabieramy się za obchód. Canon 800/5.6 jest tak duży, że nawet nie chciało mi się go przymierzać :P
Oglądaliśmy za to paski na dłoń... i w sumie nic ciekawego nie znaleźliśmy, a jeśli już, to nawet drożej niż w Polsce.
Ja dorwałem się do Fuji X1 Pro
Które pozytywnie zaskoczyło mnie DR i elastycznością wyciągania z cieni i świateł, małym szumem, ale kolor trochę zawiódł. Może wina sztucznego światła.
W końcu nic nie kupujemy i wracamy pochodzić jeszcze po sklepach.
Mały filmik jak to wygląda w ruchu:
W końcu postanawiamy, że skoro nic nie kosztuje tyle, że warto to kupić, to zawijamy się z powrotem na Central.
Tym razem wycieczka na Mid-levels
Znowu wchodzimy na escalators, ale tym razem jedziemy sporo dalej.
Zaczyna się robić mniej biurowo, a bardziej mieszkalnie. Za to w parterze pełno pubów, a w nich głównie biali przy piwie.
Schodzimy z escalators i odbijamy w bok, żeby zobaczyć trochę żyletkowców. Są strasznie wysokie, wąskie, wszystkie mają odgrodzone wjazdy i portierów. I albo wszyscy fakycznie śmigają tu na piechotę i taksówkami, albo te budynki mają garaże podziemne na 50 pięter, w co wątpie.
Jest bardzo stromo i nie dziwię się, że powstało coś takiego jak ruchome chodniki. Wprawdzie codzienne wycieczki byłyby dobre dla zdrowia, ale widać ludziom finansjery to wcale do zdrowia nie potrzebne :)
Mid-levels w całej okazałości.
Ulice są bardzo wąskie, budynki bardzo wysokie, a na ulicach pusto. Ta dzielnica HK szybko idzie spać.
Schodzimy więc na dół w stronę centrala, gdzie życie wprawdzie trwa dłużej, ale nijak ma się do naszej okolicy, gdzie całą dobę działa gastronomia, sklepy i kluby. Central kulturalnie idzie spać.
Tutaj widać jak wąski jest HK. W najcieńszych miejscach między terenem niezabudowanym a zatoką jest 500 metrów bardzo zbitej i bardzo wysokiej zabudowy.
Dochodzimy w końcu na przystanek tramwajowy, żeby zobaczyć główną ulice z wysokości pierwszego piętra. Świetna sprawa, jak komuś się chce oglądać, to tutaj relacja zdjęciowa z całej wycieczki:
Ciężka to była przeprawa i muszę tutaj nieco odreagować. Tak więc historia o autobusach i tramwajach w HK, którą napisałem w autbousie ze Stanley:
Notka do HK:
Kierowcy autobusów w HK to totalne oszołomy. Chyba są bardzo zapatrzeni na F1, bo ciężko w trakcie jazdy nie wypaść z siedzenia, nie mówiąc o staniu. Nie jest to odosobniony przypadek, bo każda nasza jazda autobusem to walka o przetrwanie. Na ulicach auta powoli suną przed siebie, a między nimi lawirują autobusy, które przeskakują z pasa na pas bez kierunkowskazu. Swoja drogą, jak na rozbudowaną sieć metra, zaskakuje ilość busów, które stanowią chyba połowę wszystkich zarejestrowanych w HK pojazdów. Małe busiki nie zostają w tyle i śmiało konkurują z większymi braćmi - nad kierowcą wisi prędkościomierz z napisem "this vehicle should not move faster than 80 km/h" i służy do tego, żeby zwracać uwagę prowadzącemu pojazd, jeśli zbytnio poniesie go fantazja. W trakcie jazdy pod górkę kierowcy cisną gaz ile fabryka dała, a przenikliwy hałas wydobywający się przy tym z silnika rodzi obawy, że zaraz nastąpi eksplozja. Wskazówka obrotomierza raczej się nudzi, bo ciągle leży na maksymalnych obrotach. Kiedy autobusy na pełnym gazie skręcają na Centralu, widać jak biedni ludzie odchylają się od pionu w całym piętrowcu, a podwozie od strony przeciwnej do skrętu niemal szoruje po asfalcie.
Tutaj już wrażenia po jeździe powyższym tramwajem :
Kierowcy tramwajów (motorniczy?) nie są lepsi, co prawda nie mają jak szaleć swobodnie, ale podobnie jak kierowcy autobusów znają tylko dwa położenia - pełny gaz albo pełny hamulec. Tak więc kiedy tramwaj dojeżdza do przystanku, ale musi "doprecyzować", czuć tylko naprzemienne szarpnięcia do przodu i do tyłu. Wydaje mu się że za wolno - lecimy w tył. Chce przyhamować - lecimy w przód. I tak kilka razy w kilka sekund. Wrrr. Z powyższej trasy wyszedłem cały poobijany, a od zapierania się nogami i rękami o co się da miałem zakwasy przez następny tydzień. I o ile widoki były fajne, o tyle jazda w MPK HK to koszmar.
Wysiedliśmy na Causeaway Bay, gdzie rzekomo miało się dużo dziać po zmroku. W praktyce czynne były tylko restauracje, a większość z nich już się zamykała.
Oglądaliśmy parę ciekawych żyjątek
Ale mimo wszystko wróciliśmy szybko do domu i nie odmówiliśmy sobie jedzonka w naszym ulubionym punkcie gastronomicznym :)
Potem kładziemy się spać, w końcu jutro 17 godzin w pociągu...
Nasz drugi dzień w HK rozpoczęliśmy od pobudki na wschód słońca. Popędziliśmy na East promenade, porobiliśmy trochę zdjęć (w tym z King Bruce Lee Karate mistrz) i wróciliśmy odespać emocje związane z HK.
Potem pół dnia próbowaliśmy zmienić hostel (pisała o tym panna Mazur), ale po walce z wyoskimi cenami, karaluchami i hostelami wyglądającymi gorzej niż w obozach pracy Korei Północnej powróciliśmy. Opis był, ja wrzucam zdjęcia:
To pierwsze to pokój, w którym zaczęliśmy i skończyliśmy
A te to oferty bez okien, z karaluchami i w ogólnym syfie. Brrr...
Skończyliśmy ponownie na Cameron Road i tym razem postanowiliśmy zobaczyć, co tam na wyspie słychać.
Znów spacerek East Promenade aż do promów, które są śmiesznie tanie (pokład na dole - 2 HKD, pokład na górze - 3 HKD). Na zdjęciu to ten większy po prawej, a nie ten mały po lewej. Jakość niestety to wyciągnięte podglądy z DP1, bo nie działa na tym kompie żaden soft do obróbki, nie mówiąc o takich udogodnieniach jak nasz ulubiony suwak. W każdym razie po krótkiej podróży docieramy na wyspę. Po drodze nieco buja, bo chociaż nie ma tu naturalnych fal, to ruch wodny jest tak duży, że woda cały czas faluje od pływających w każdą stronę statków.
Wysiadamy na Centralu i oglądamy otaczające nas z każdej strony wieżowce.
HK posiada praktycznie cały drugi system miejski oparty na ruchomych schodach i wnętrzach budynków, które stanowią przejścia i pasaże po całym Centralu. Postaramy się to dokładniej opisać, ale można powiedzieć, że jest to spore przemieszanie typowej przestrzeni miejskiej z galeriami handlowymi, które jednak nie są zamykane na noc, a co najwyżej znajdujące się w nich sklepy. Wyobraźcie sobie Galerię Dominikańską otwartą na noc, gdzie cały czas działają windy i schody ruchome, ale zamknięte są poszczególne sklepy. Z tą różnicą, że w HK ma to sens, bo jest na tyle ciasno, że często przejścia między budynkami stanowią jedyną rozsądną przeprawę nad ulicami.
Momentami przypomina Gohtam City
Na dole, na Connaught Road, przetaczają się głównie samochody. Luksusowe sklepy stacjonują na mniej ruchliwych ulicach albo nad ulicą, poziom wyżej. Całe swoje pasaże w wieżowcach mają takie marki jak Gucci, Armani, Prada, Coco Chanel, jest też zawieszony nad ulicą, przeszklony, wielopiętrowy sklep Apple i wiele innych, niespotykanych gdzie indziej rozwiązań.
Ruda upiera się, żebyśmy pojechali zobaczyć Stanley, czyli drugi koniec wyspy niespecjalnie zmącony cywilizacją. Wprawdzie wolałbym zostać na Centralu, ale później mogłoby nie być okazji. Szukamy więc dogodnego dojazdu za pomocą Google Maps i ruszamy autobusami na przełaj Centralowi. Przy okazji Google Maps chyba trzeba by poświęcić osobną notatkę, bo zaoszczędziło nam tak dużo czasu i uratowało tyłek przed zgubieniem się tyle razy, że powinniśmy wysłać laurkę do Mountain View - wystarczy wspomnieć, że próbowaliśmy mieszkańców pytać o dojazd przez pół godziny, i mimo że znali angielski, nie byli w stanie nam pomóc. Kiedy znalazłem Hot Spota, w kilka sekund znaliśmy już całą trasę łącznie z przesiadkami.
Tutaj Causeaway Bay : równie wysoko i gęsto jak na centralu, ale znacznie bardziej budżetowo. To jest dopiero klimat HK. Miejsce naszej przesiadki.
Dojechaliśmy na Stanley ani cali ani zdrowi, ale dlaczego tak nie lubię autobusów tutaj opiszę w innym poście. Klimat jest zupełnie inny, plaże, cisza, gdzieniegdze jakiś wieżowiec, ale przy typowej zabudowie HK nazwałbym to raczej zwykłym budynkiem.
Momentami jest wręcz sielankowo, plażowicze, łódeczki. Inny świat położony ledwie pół godziny jazdy autobusem od Centralu.
Czas szybko zlatuje nam na babraniu się w piasku, a kiedy zaczyna zachodzić słońce, decydujemy się na powrót na Central.
Znów ciężka przeprawa autobusem na Central, ale dojeżdżamy w jednym kawałku.
Na "drugim poziomie" miasta trafiamy na mapkę - cała ta sieć unosi się w powietrzu i przechodzi przez wnętrza budynków. Nie jest to jedyny zespół takich kładek w mieście, ale ten jest największy na Centralu. Na mapce może nie wyglądać na duży, ale w rzeczywistości przejście z jednego końca na drugi może zająć jakieś 45 minut. Dodatkowo nie widać na nim, jak wielkie potrafią być pasaże handlowe w budynkach (np. pięciopiętrowy butik Armani, w którym znajdziemy takie cuda jak sklepy z kwiatami i wodą sygnowane logiem włoskiego producenta).
Schodzimy na ziemię na spacer po Centralu i praktycznie ciągle zadzieramy głowy do góry. Dla Europejczyka (chociaż pewnie nie tylko) świadomość tego, że trzeba zadrzeć głowę o 90 stopni do góry, żeby zobaczyć niebo sprawia, że wzork ciągle ucieka w poszukiwaniu nieboskłonu. Dziwne uczucie.
Jest bardzo głośno, jest bardzo dużo ludzi, na ulicach jest jasno jak w dzień.
Zdjęcia mogą tego nie oddawać, więc jeszcze dorzucam mały filmik marnej jakości:
Światła dla pieszych ciągle pikają, wolniej gdy jest czerwone i szybciej, gdy należy iść. Całe szczęście pod oknem naszego hostelu nie było takiego wynalazku, bo byśmy oszaleli.
W Hong Kongu w przeciwieństwie do Polski wielką uwagę przykłada się do elewacji budynków. Tutaj każdy chce zabłysnąć, a poziom realizacji to czołówka światowa. Po powrocie ciężko się przyzwyczaić do porozwieszanych szmat na naszych budynkach "HENIO - TANIA NAPRAWA PRALEK 0700 72 772 ZADZWOŃ!" czy "PIWO PIWKO PIWEŃKO PROMOCJA!!!111".
Zbaczamy na Stanley Street, bo tutaj mieliśmy znaleźć kilka sklepów foto. Neony robią klimat. Porusza się łatwo i przyjemnie, bo można chodzić po jezdni, auta co prawda trąbią, ale nie przyspieszają na nasz widok jak w ojczyźnie, jest zakaz parkowania na chodnikach, a poruszają się głównie taksówki (w końcu nie zajmują miejsc do parkowania).
Kiedy przechodzimy do sedna uderza nas pustka na ulicy. O godzinie 21 niemal 90% sklepów zamyka swoje bramy i nic już nie kupimy. Kompletne zaskoczenie, myśleliśmy, że Hong Kong żyje całą dobę. Jak widać nie na Centralu - na Tsim Sha Tsui czy Causeway Bay życie nocne toczy się znacznie dłużej.
No nic, postanawiamy odhaczyć ostatnią atrakcję dnia dzisiejszego i zajrzeć na Central Mid-level Escalators, czyli zespół ruchomych chodników poruszający się z Centrala na Mid Levels. Mid Levels to wzgórza położone zaraz za centralem, gdzie przy 45 stopniowym nachyleniu terenu powstały dziesiątki apartamentowców zwanych "żyletkowcami". Tam mieszka śmietanka HK, która spacerkiem udaje się z domu do pracy w wieżowcach, a w drugą stronę... no właśnie, ruchomymi chodnikami.
Mid-levels Escalators na wikipedii
To chyba unikat na skalę światową, ale sprawdza się. W HK nachylenie terenu jest naprawdę duże i szybko odechciewa się wspinaczki. A poza tym widoczki są niczego sobie.
Na dole ulia, po lewej Escalators.
Żyjąc w HK trzeba się pogodzić z brakiem prywatności. Tutaj każdy zagląda w okna każdemu, my z chodników możemy obserwować pracę w kuchni.
Robi się już późno, wszystko jest zamknięte, powoli wracamy do domu.
W całych Chinach czuliśmy się bezpiecznie, niezależnie od tego jak ciemno było w danym zaułku. Chodzenie z aparatem na szyi w najgorszych slumsach nam nie przeszkadzało, tak samo nie dziwi widok elegancko ubranych panienek w szpilkach spacerujących jakimiś podłymi zakątkami. Tutaj uchwyciłem panienkę, która akurat zalicza niezły poślizg na polanych wodą schodach.
Wzdłuż północnej części wyspy kursują dwupiętrowe tramwaje, które pamiętają chyba bardzo stare czasy. Jeszcze nimi pojeździmy, ale dzisiaj już czas wzywa do domu.
Postanawiamy zrobić jeszcze małą rundkę wzdłuż głównej ulicy i zrobić parę zdjęć w nocy.
Niestety tutaj okolica przypomina autostradę i poza karaluchami nie natykamy się na nic ciekawego.
Wchodzimy z powrotem na kompleks nadziemnych chodników i kierujemy się do nabrzeża, z którego kursują promiki na Tsim Sha Tsui. Tu ostatni widok na Causeaway Bay (przeciwna strona do Centrala).
Tak zakończyliśmy dzień drugi w Hong Kongu, padamy ze zmęczenia. Jutro wycieczka na inną wyspę miasta Hong Kong, mianowicie Lantau Island .
Dzień trzeci
Tak nas zamęczył upał i wczorajsza wycieczka, że wstajemy później niż planowaliśmy. Idziemy na śniadanie do naszej ulubionej ulicznej knajpki niedaleko hostelu, gdzie za 12 HKD dostajemy kulki z ciasta gofrowego. Jedliśmy je w innych miejscach, ale widać 90% smaku stanowi odpowiednie zmieszanie składników i długość pieczenia, bo gdzie indziej kuleczki nawet nie zbliżały się smakiem do naszych okolicznych.
Poza tym bierzemy różne patyczki z kukami zrobionymi z mięsa i nie tylko - do wyboru m.in. mątwa, mięso z kraba, homara, wołowina, wieprzowina, jakieś ryby, któryc nazw nie potrafię przetłumaczyć, ikra ryb, bekon...
Zamawiamy co trzeba, po minucie smażenia w tłuszczu dostajemy gotowy produkt i zmykamy na metro do Lantau, a dokładniej Citygate Outlets. Trasa jest dosyć długa, a na miejscu widzimy olbrzymi budynek zawierający same outlety. Tu czeka nas chyba największe rozczarowanie wyjazdu. Liczyliśmy na niemałe zakupy, a po kilku godzinach zwiedzania okazało się, że tylko w JEDNYM z kilkudziesięciu (kilkuset?) sklepów jest wyprzedaż, tzn. ceny około -90%. Widać było po chlewie panującym w sklepie, bo setki kobiet w zakupowym szale brały z półek co popadnie, a co się nie spodobało lądowało na ziemi.
W całej reszcie sklepów nie było absolutnie nic w rewelacyjnych cenach. Sprawdzałem na bieżąco ceny w polskich sklepach w telefonie i buty, które u nas kosztują 400 pln, tam można było w najlepszym przypadku kupić za 380, a często za 450. Poza jednym jedynym sklepem pokazanym powyżej nawet nic nie przymierzyliśmy, bo ceny absolutnie tego nie uzasadniały. Podobnie w sklepach z elektroniką - akurat ceny aparatów i telefonów śledzę prawie codziennie, więc szybko odechciało mi się nawet patrzeć na etykiety. Swój telefon kupiłem trzy miesiące wcześniej w Polsce o 500 zł taniej, niż dało się znaleźć w całym HK. Rozczarowanie. Jedynie produkty Apple miały dobre ceny, ale akurat z jabłkiem mi nie po drodze, więc tylko ku pamięci zarejestrowana cena. HKD to około 40 groszy.
No nic, jak już jesteśmy na Lantau, to zobaczmy co tu jest. Oczywiście najpierw chcieliśmy pojechać zobaczyć największego Buddę na wzgórzu, ale nasz zapał szybko ostudziła dwugodzinna kolejka chętnych. Raz, że zanim dotarlibyśmy do Buddy minęłyby 3 godziny, a dwa że już znamy z doświadczenia Chińskie atrakcje turystyczne, gdzie tłok jest taki jak w metrze. Do tego wszędzie unosi się para wodna i widoczność jest na tyle mała, że poza samym Buddą nic byśmy nie zobaczyli, stąd szybko kierujemy się na autobus mający nas zawieźć na prowincję. Tutaj kolejny haczyk - 90% ludzi stoi na jednym stanowisku, a jak już wiemy, atrakcje turystyczne to zwykle betonowy szajs z McDonaldem obok, więc szukamy miejsca, gdzie jedzie nie więcej niż kilka osób. Czyli do Mui Wo, po drugiej stronie wyspy niż "Uwaga uwaga - stara wioska rybacka, czyli faceci przebrani za rybaków i 124891298412 turystów obok ciebie stworzą niesamowity klimat sprzed 200 lat!". Znów koszmarna podróż autobusem i dojeżdżamy. Na miejscu jest pustooo... i gorąco jak cholera. Aż ciężko sie oddycha.
Tym badziej dziwią nas babcie zawinięte w kupę szmat niczym w burki, które głównie zajmują się grzebaniem w przybżeżnym piasku (pewnie w poszukiwaniu tego, co wyrzuciło morze).
Niby ładnie, ale niebo nie jest tak niebieskie ani woda tak czysta jak na przykład w Grecji czy Włoszech. W sumie to chyba nawet ładniej jest nad polskim morzem.
Nie ma turystów, woohoo! Jest cisza i spokój, czas płynie leniwie jak w Grecji. Tylko jakoś tego klimatu brakuje.
Trafiliśmy też na targ owocami morza, ale wszystko było surowe, więc przy naszej nieznajomości tematu i braku dostępu do kuchni woleliśmy nic nie kupować.
Skansen nam się podoba, ale w tym upale zaczyna mi się kręcić w głowie, więc powoli wracamy na autobus.
Postanawiamy wrócić na Central z nadzieją, że może dziś załapiemy się na sklepy foto. Niestety, podróż zajmuje znacznie dłużej niż myśleliśmy - najpierw długa droga autobusem do Citygate, potem metro z Lantau na Tsim Sha Tsui, potem promem na Central. Z ciekawostek - niektórzy są przewrażliwieni na punkcie dbania o swoje rzeczy. Widzieliśmy faceta, który całego iPhone'a trzymał w woreczku. Nie folia na wyświetlaczu, ale cały w folii :D
Drugi anansek miał deskę jeszcze pokrytą folią. Jestem bardzo ciekawy, jaka jest przyczepność butów do tego ustrojstwa, ale współczuję rychłego poślizgu i wybicia zębów.
Niestety, jest późno i ganiamy od sklepu do sklepu, ale wszędzie tylko całujemy klamki. Nawet nie robimy zdjęć. W końcu stwierdzamy, że szkoda czasu i wracamy na prom do domu. Po drodze przechodzimy innymi chodnikami nadziemnymi i trafiamy na wnętrze jednego z budynków, które ma całkiem imponujący hol. Oczywiście otwarty dla wszystkich 24 godziny na dobę.
I jeden filmik z wewnątrz:
Robimy parę zdjęć i wracamy do domu. Tak kończy się dzień trzeci w HK.
Jeszcze jedna ciekawostka : urządzenie do zapinania parasolek. Foliuje je, żeby się nie rozłaziły i żeby nie kapała z nich woda. Przy wyjściu mozna je rozpakować w drugim slocie.
Dzień czwarty
Zaczynamy od zobaczenia klasztoru żeńskiego na północnej części wyspy. Pogoda zmienia się w typowo chińską - upalnie, duszno, parno, niebo jest białe a nie niebieskie. Świątynie w Szanghaju były ładniejsze, ale zawalone bannerami i szmatami reklamowymi traciły cały urok, stąd mimo znacznie uboższej formy, znacznie bardziej podobała mi się ta w HK.
Wystarczy się odwrócić o 180 stopni i czar zieleni i spokoju pryska.
Drzewka Bonsai są w Chinach tak powszechne, że już przestałem się zachwycać każdym z osobna. Mimo to, zawsze dodają miejscu uroku.
Wchodzimy do kolejnego ogrodu, a tu niespodzianka. Jest ładnie i to za darmo ! Po wszystkich drogich i miernych ogrodach w Szanghaju i okolicach, wreszcie coś wartego uwagi.
Oglądamy jeszcze całkiem fajny pomysł na restaurację pod wodospadem, niesety na miejscu okazuje się, że dopiero, że stoliki od wody oddziela szyba.
Rezygnujemy i opuszczamy powoli teren ogrodu, żeby skierować się w miejsce naszpikowane sklepami, w tym z elektroniką, czyli Mong Kok.
To jest taki Hong Kong, jaki znamy z filmów kopanych Made in HK z lat 80 :
Wystarczy się odwrócić o 180 stopni i czar zieleni i spokoju pryska.
Drzewka Bonsai są w Chinach tak powszechne, że już przestałem się zachwycać każdym z osobna. Mimo to, zawsze dodają miejscu uroku.
Wchodzimy do kolejnego ogrodu, a tu niespodzianka. Jest ładnie i to za darmo ! Po wszystkich drogich i miernych ogrodach w Szanghaju i okolicach, wreszcie coś wartego uwagi.
Oglądamy jeszcze całkiem fajny pomysł na restaurację pod wodospadem, niesety na miejscu okazuje się, że dopiero, że stoliki od wody oddziela szyba.
Rezygnujemy i opuszczamy powoli teren ogrodu, żeby skierować się w miejsce naszpikowane sklepami, w tym z elektroniką, czyli Mong Kok.
To jest taki Hong Kong, jaki znamy z filmów kopanych Made in HK z lat 80 :
Czasem ktoś się przylansuje
Obchodzimy parę sklepów foto w parterach. Wybór jest olbrzymi, są takie cuda jak Sigma SD1, Sigma 200-500 2.8, Nikony 600/4 prawie w każdym sklepie, Leica, Red One, Canon C300... Chociaż nie wszystko jest, np Phase One nie widziałem. Ceny są takie jak w Polsce +/- kilka procent, czyli zupełnie nie opłaca się kupować. Wiedzieliśmy o jednym lepiej zaopatrzonym sklepie, i mimo że mieliśmy podany adres, nikt nie potrafił nas tam zaprowadzić. W tym gąszczu ludzi, budynków i szyldów naprawdę ciężko coś wyłowić. Okazało się, że niemal każdy budynek ma kilkanaście pięter pełnych sklepów, galerii i innych. Dojazd na każde piętro windą, które jak to w HK, śmigają z prędkością grawitacji. Przy hamowaniu nogi uginają się samoistnie. Wysiadamy na którymś tam piętrze i wchodzimy prosto do sklepu. Drzwi zamykają się tak szybko, że ruda zostaje i zwiedza jeszcze kilka pięter zanim wróci do mnie. W końcu zabieramy się za obchód. Canon 800/5.6 jest tak duży, że nawet nie chciało mi się go przymierzać :P
Oglądaliśmy za to paski na dłoń... i w sumie nic ciekawego nie znaleźliśmy, a jeśli już, to nawet drożej niż w Polsce.
Ja dorwałem się do Fuji X1 Pro
Które pozytywnie zaskoczyło mnie DR i elastycznością wyciągania z cieni i świateł, małym szumem, ale kolor trochę zawiódł. Może wina sztucznego światła.
W końcu nic nie kupujemy i wracamy pochodzić jeszcze po sklepach.
Mały filmik jak to wygląda w ruchu:
W końcu postanawiamy, że skoro nic nie kosztuje tyle, że warto to kupić, to zawijamy się z powrotem na Central.
Tym razem wycieczka na Mid-levels
Znowu wchodzimy na escalators, ale tym razem jedziemy sporo dalej.
Zaczyna się robić mniej biurowo, a bardziej mieszkalnie. Za to w parterze pełno pubów, a w nich głównie biali przy piwie.
Schodzimy z escalators i odbijamy w bok, żeby zobaczyć trochę żyletkowców. Są strasznie wysokie, wąskie, wszystkie mają odgrodzone wjazdy i portierów. I albo wszyscy fakycznie śmigają tu na piechotę i taksówkami, albo te budynki mają garaże podziemne na 50 pięter, w co wątpie.
Jest bardzo stromo i nie dziwię się, że powstało coś takiego jak ruchome chodniki. Wprawdzie codzienne wycieczki byłyby dobre dla zdrowia, ale widać ludziom finansjery to wcale do zdrowia nie potrzebne :)
Mid-levels w całej okazałości.
Ulice są bardzo wąskie, budynki bardzo wysokie, a na ulicach pusto. Ta dzielnica HK szybko idzie spać.
Schodzimy więc na dół w stronę centrala, gdzie życie wprawdzie trwa dłużej, ale nijak ma się do naszej okolicy, gdzie całą dobę działa gastronomia, sklepy i kluby. Central kulturalnie idzie spać.
Tutaj widać jak wąski jest HK. W najcieńszych miejscach między terenem niezabudowanym a zatoką jest 500 metrów bardzo zbitej i bardzo wysokiej zabudowy.
Dochodzimy w końcu na przystanek tramwajowy, żeby zobaczyć główną ulice z wysokości pierwszego piętra. Świetna sprawa, jak komuś się chce oglądać, to tutaj relacja zdjęciowa z całej wycieczki:
Ciężka to była przeprawa i muszę tutaj nieco odreagować. Tak więc historia o autobusach i tramwajach w HK, którą napisałem w autbousie ze Stanley:
Notka do HK:
Kierowcy autobusów w HK to totalne oszołomy. Chyba są bardzo zapatrzeni na F1, bo ciężko w trakcie jazdy nie wypaść z siedzenia, nie mówiąc o staniu. Nie jest to odosobniony przypadek, bo każda nasza jazda autobusem to walka o przetrwanie. Na ulicach auta powoli suną przed siebie, a między nimi lawirują autobusy, które przeskakują z pasa na pas bez kierunkowskazu. Swoja drogą, jak na rozbudowaną sieć metra, zaskakuje ilość busów, które stanowią chyba połowę wszystkich zarejestrowanych w HK pojazdów. Małe busiki nie zostają w tyle i śmiało konkurują z większymi braćmi - nad kierowcą wisi prędkościomierz z napisem "this vehicle should not move faster than 80 km/h" i służy do tego, żeby zwracać uwagę prowadzącemu pojazd, jeśli zbytnio poniesie go fantazja. W trakcie jazdy pod górkę kierowcy cisną gaz ile fabryka dała, a przenikliwy hałas wydobywający się przy tym z silnika rodzi obawy, że zaraz nastąpi eksplozja. Wskazówka obrotomierza raczej się nudzi, bo ciągle leży na maksymalnych obrotach. Kiedy autobusy na pełnym gazie skręcają na Centralu, widać jak biedni ludzie odchylają się od pionu w całym piętrowcu, a podwozie od strony przeciwnej do skrętu niemal szoruje po asfalcie.
Tutaj już wrażenia po jeździe powyższym tramwajem :
Kierowcy tramwajów (motorniczy?) nie są lepsi, co prawda nie mają jak szaleć swobodnie, ale podobnie jak kierowcy autobusów znają tylko dwa położenia - pełny gaz albo pełny hamulec. Tak więc kiedy tramwaj dojeżdza do przystanku, ale musi "doprecyzować", czuć tylko naprzemienne szarpnięcia do przodu i do tyłu. Wydaje mu się że za wolno - lecimy w tył. Chce przyhamować - lecimy w przód. I tak kilka razy w kilka sekund. Wrrr. Z powyższej trasy wyszedłem cały poobijany, a od zapierania się nogami i rękami o co się da miałem zakwasy przez następny tydzień. I o ile widoki były fajne, o tyle jazda w MPK HK to koszmar.
Wysiedliśmy na Causeaway Bay, gdzie rzekomo miało się dużo dziać po zmroku. W praktyce czynne były tylko restauracje, a większość z nich już się zamykała.
Oglądaliśmy parę ciekawych żyjątek
Ale mimo wszystko wróciliśmy szybko do domu i nie odmówiliśmy sobie jedzonka w naszym ulubionym punkcie gastronomicznym :)
Potem kładziemy się spać, w końcu jutro 17 godzin w pociągu...
Jeszcze jedna rzecz, którą znalazłem w notatkach z HK:
Ciekawostka nr 7 :
Po 10 dniach pobytu widzę pierwszą stację benzynową w Chinach. Ciekawe o tyle, że gdzieś te 20 milionów Szanghajczyków musi tankować swoje auta, a tam nie widziałem ani jednej stacji. Dziwne.
Ciekawostka nr 8 : (pisana pewnie pod wpływem wkurzania się na chinoli w metrze)
Nic dziwnego, że Chińczycy z HK nie cierpią tych z kontynentu. O ile zabawa w przepychanie i zajmowanie miejsca w metrze w Szanghaju jest normą, o tyle wśród kulturalnych mieszkańców wyspy od razu widać w metrze "przybyszy". Śmierdzą, mają długie paznokcie do dłubania w otworach, wydzierają się na cały wagon,rozpychają i robią wszystko, żeby ich nie lubić. HK i Chiny to jednak dwa różne światy.
Zastanawiający dla niektórych może być fakt, że tymczasowo może brakować słodkiej lub słonej wody. Otóż w HK w każdym budynku funkcjonuje podwójny system, zwykła woda słodka i woda słona do spłukiwania kibelków. Wiadomo, HK jest malutki i ma mało zasobów słodkiej wody, stąd Brytyjczycy dbali, żeby każdy budynek miał dostęp do wody słonej, której jest pod dostatkiem. Czyli będąc w HK możecie spuszczać wodę do woli bez narzekania "nie marnuj tyle wody" :D
Wszędzie jeżdzą egzotyki typu Mclaren, Murcielago SV, Pagani... Widzialem nawet Reventona, ale z wrażenia zapomniałem zrobić zdjęcia :D (Reventonów na całym świecie jest 20 egzemplarzy jakby ktoś nie wiedział)
No i wsiadamy w metro, wysiadamy na granicy pieszej z Shenzhen... i od razu widać, słychać i czuć, że wróciliśmy do Chin. Jest brudno, brzydko, śmierdzi, wszędzie zacieki, zniszczone chodniki i asfalt, walizkami nie idzie przejechać... brr. No ale mamy parę godzin, więc idziemy jeść. Oto główna ulica Shenzen widziana z dworca, śmiało może uderzać do najbrzydszych miast świata.
Szybko wracamy od typowo chińskiego klimatu, bo z super wrażeń z HK zaczyna nas atakować (poza wspomnianymi powyżej brudem i syfem) hałas klaksonów, dziesiątki heloł misterów, upierdliwców, którzy chcą nam nieść bagaż i innych wkurzających elementów. Z naszych twarzy znika uśmiech a pojawia się wkurzenie. No trudno, trzeba sie na nowo przyzwyczajać.
Wchodzimy więc do pierwszej knajpy. Zapomnieliśmy, że nikt tutaj nic nie rozumie po angielsku, znowu irytacja... na szczęście za nami stał starszy facet, który nagle przemówił perfekcyjnym angielskim (pewnie rodowity HK) z brytyjskim akcentem i pomógł zamówić co trzeba. Za wszystko widoczne na talerzu zapłaciliśmy jakieś 25Y, czyli jakieś 13 zł. A najedliśmy sie we dwójkę. Jedyny pozytywny akcent w Shenzen.
Wróciliśmy na dworzec, znów z myślą o czekających nas siedemnastu godzinach z kochanymi Chinolami. Tym razem nie było tak źle, akurat koło nas siedziało trochę młodzieży, która po 10 godzinach patrzenia na nas odważyła się mówić po angielsku. Jakoś to potem minęło, poczęstowali nas mikro - bananami, porobili sobie z nami zdjęcia, chcieli zostac przyjaciółmi. W końcu poszliśmy spać, żeby obudzić się w Guilin.
Nareszcie...
Ciekawostka nr 7 :
Po 10 dniach pobytu widzę pierwszą stację benzynową w Chinach. Ciekawe o tyle, że gdzieś te 20 milionów Szanghajczyków musi tankować swoje auta, a tam nie widziałem ani jednej stacji. Dziwne.
Ciekawostka nr 8 : (pisana pewnie pod wpływem wkurzania się na chinoli w metrze)
Nic dziwnego, że Chińczycy z HK nie cierpią tych z kontynentu. O ile zabawa w przepychanie i zajmowanie miejsca w metrze w Szanghaju jest normą, o tyle wśród kulturalnych mieszkańców wyspy od razu widać w metrze "przybyszy". Śmierdzą, mają długie paznokcie do dłubania w otworach, wydzierają się na cały wagon,rozpychają i robią wszystko, żeby ich nie lubić. HK i Chiny to jednak dwa różne światy.
Dzień piąty
Czyli wyjazd. Wymeldowujemy się w z hostelu, odbieramy 100HKD kaucji i idziemy je zaprzepaścić na w naszym ulubionym punkcie gastronomicznym. Tak to wygląda na filmie:
A tak panna M. recenzuje kulki z kraba i kulki z homara:
A, jeszcze przy wyjściu z hostelu czeka nas ciekawostka.
Zastanawiający dla niektórych może być fakt, że tymczasowo może brakować słodkiej lub słonej wody. Otóż w HK w każdym budynku funkcjonuje podwójny system, zwykła woda słodka i woda słona do spłukiwania kibelków. Wiadomo, HK jest malutki i ma mało zasobów słodkiej wody, stąd Brytyjczycy dbali, żeby każdy budynek miał dostęp do wody słonej, której jest pod dostatkiem. Czyli będąc w HK możecie spuszczać wodę do woli bez narzekania "nie marnuj tyle wody" :D
Wszędzie jeżdzą egzotyki typu Mclaren, Murcielago SV, Pagani... Widzialem nawet Reventona, ale z wrażenia zapomniałem zrobić zdjęcia :D (Reventonów na całym świecie jest 20 egzemplarzy jakby ktoś nie wiedział)
No i wsiadamy w metro, wysiadamy na granicy pieszej z Shenzhen... i od razu widać, słychać i czuć, że wróciliśmy do Chin. Jest brudno, brzydko, śmierdzi, wszędzie zacieki, zniszczone chodniki i asfalt, walizkami nie idzie przejechać... brr. No ale mamy parę godzin, więc idziemy jeść. Oto główna ulica Shenzen widziana z dworca, śmiało może uderzać do najbrzydszych miast świata.
Szybko wracamy od typowo chińskiego klimatu, bo z super wrażeń z HK zaczyna nas atakować (poza wspomnianymi powyżej brudem i syfem) hałas klaksonów, dziesiątki heloł misterów, upierdliwców, którzy chcą nam nieść bagaż i innych wkurzających elementów. Z naszych twarzy znika uśmiech a pojawia się wkurzenie. No trudno, trzeba sie na nowo przyzwyczajać.
Wchodzimy więc do pierwszej knajpy. Zapomnieliśmy, że nikt tutaj nic nie rozumie po angielsku, znowu irytacja... na szczęście za nami stał starszy facet, który nagle przemówił perfekcyjnym angielskim (pewnie rodowity HK) z brytyjskim akcentem i pomógł zamówić co trzeba. Za wszystko widoczne na talerzu zapłaciliśmy jakieś 25Y, czyli jakieś 13 zł. A najedliśmy sie we dwójkę. Jedyny pozytywny akcent w Shenzen.
Wróciliśmy na dworzec, znów z myślą o czekających nas siedemnastu godzinach z kochanymi Chinolami. Tym razem nie było tak źle, akurat koło nas siedziało trochę młodzieży, która po 10 godzinach patrzenia na nas odważyła się mówić po angielsku. Jakoś to potem minęło, poczęstowali nas mikro - bananami, porobili sobie z nami zdjęcia, chcieli zostac przyjaciółmi. W końcu poszliśmy spać, żeby obudzić się w Guilin.
Nareszcie...
